Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
əsaslanma — «Əsaslanmaq»dan f. is … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
durmaq — f. 1. Ayaq üstə, şaquli vəziyyətdə hərəkətsiz dayanmaq. Ağacın altında kölgədə durmaq. Güzgünün qabağında durmaq. Sahildə durub dənizə baxdıq. – <Odabaşı Xudayar bəyə:> . . Di, burada niyə durubsan, buyur, gedək mənzilə. C. M.. Onlar alçaq… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dəlilləşmək — f. Dəlillərlə əsaslanmaq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
söykənmək — f. 1. Arxasını və ya bədənin bir yerini bir şeyə dayayaraq dayanmaq; durmaq, istinad etmək. Bir daşa söykənib, tüfəngimi <pələngə> tərəf yönəltdim. A. Ş.. <Fərhad> əvvəlcə sağ əlinə söykənib güclə qalxdı. Ə. Vəl.. Gecə keçmiş,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
təkyə — 1. is. <ər.> 1. köhn. Söykənəcək, dayanacaq. Təkyə eləmək (etmək) – 1) söykənmək, dayanmaq. Rzaquluxan suyu içdikdən sonra balışa təkyə edib, yavaş yavaş göz yaşı tökməyə başladı. M. S. Ordubadi; // söykəmək, dayamaq, dəstəkləmək. <Molla … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əsas — is. <ər.> 1. Bünövrə, özül, bina, təməl. Evin əsası çox möhkəmdir. // məc. Bir şeyin özülünü, təməlini, özəyini təşkil edən şey; kök. Operanın əsasını xalq dastanı təşkil edir. 2. Sif. mənasında. Başlıca, ən mühüm, zəruri. Əsas əlamət. Əsas … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
